die huisie is klein, maar die welkom groot

hallo allemaal,

"Die huisie is klein, maar die welkom groot." dit is iets dat ik al voelde van de dag dat ik hier arriveerde.  Niet alleen in m'n gastgezin maar ook op ons geweldige schooltje, waar onze tweede week ondertussen ook al echt voorbij is gevlogen. 

Dankzij de vrijheid die ik krijg van m'n geweldige collega Lischka, ben ik vrij alles uit te proberen wat ik maar wil.  Daarvoor is het sponsorgeld al zeer goed van pas gekomen tijdens het aanschaffen en maken van verschillende materialen en spelletjes die ik in de klas gebruik. Na mijn stage zal ik alles hier dan ook achterlaten. 

Ik heb dus ondertussen ook zelf al heel wat leservaringen kunnen opdoen. De kinderen werken niet in werkboeken zoals bij ons, maar wel in gewone lege schriften. Daarin schrijven ze zelf op wat ze moeten kennen of kleven ze ingevulde werkblaadjes. Heel interessant op te zien hoe de school met het weinige materiaal zulke mooie dingen kan bereiken. 

Ikzelf heb ondertussen al rekenlessen, schrijflessen, en taallessen gegeven. Volgende week probeer ik voor de eerste keer "life skills", wat erg veel weg heeft van WERO-lessen in België. 

Ik heb bewust even gewacht om deze lessen zelf te geven omdat je anders aan de slag moet gaan dan in België. Niet alleen leg je de focus ergens anders tijdens je les, je moet ook enorm goed nadenken over je vraagstelling en vindingrijk omgaan met het materiaal. 

Volgende week gaan we binnen het thema: "water" bijvoorbeeld samen leren hoe we zelf water kunnen zuiveren.

Ik kijk er al naar uit om volgende week weer (voor de eerste keer in schooluniform) met mijn grade two's aan de slag te gaan.

Nog een plaats waar ik deze week een enorm groot welkom voelde, was afgelopen zaterdag in de township. We kregen een tour van de Walmertownship (dat is waar de kindjes van onze klas vandaan komen) van één van de lokale dames. Wij zouden als persoon allemaal een voorbeeld moeten nemen aan de mensen uit de townships. Ze doen zoveel met zo weinig en toch zien ze er allemaal zo gelukkig uit. Iedereen zegt vrolijk hallo en wil meteen een babbeltje met je komen doen.  Ze kennen elkaar allemaal en nodigen zelfs vreemdelingen (wij dus) uit in hun huis waar we gezellig een hapje mochten mee komen eten. 

Zondag zijn we zelf op stap gegaan. We bezochten het Daniell Cheetah Project. Onze interessante gids heeft ons enorm veel bijgeleerd over cheetahs, luipaarden, leeuwen, servals,...

Het is niet zomaar een park. Het project bestaat om het uitsterven van cheetahs te voorkomen. Het is de bedoeling dat deze dieren ooit vrijgelaten worden maar omdat de voortplanting in het wild zo moeizaam verloopt en de welpjes zo weinig kans hebben om te overleven, proberen zij het op deze manier een beetje te helpen.

Na de mooie leerrijke tour kregen we zelf de kans om met één van de cheetahs oog in oog te staan.

Als een enorme dierenvriend ben ik altijd tegen zulke toeristische attracties geweest maar de manier waarop dit project er mee omgaat is echt helemaal anders.  De cheetah beslist namelijk zelf. Je gaat binnen in haar  "enclosure" en de cheetah beslist of hij/zij in interactie wil gaan met de toerist. 

Wij hadden geluk en hebben dan ook enkele prachtige foto's kunnen nemen. Wat een ervaring !

groetjes,

Tara